उ मनैया फेन अंगनमसे मोर ओर हेर्टि रहिंट । साइट हुकिन फेन मोरे जस्ते लागट रहल हुहिन टबेते खोब घनके महि हेरति रनै । एक घचिक पाछे अकमकाइ हस कैके मै बैठलक् ठाउँ ओर परगा सर्ठैं ।
मैं एक अउरे हुकिनहे हेर्टि रनु । आँखीमसे आँस गिरटहे । उ मोर लग्गे आके बोल्ना चहनै ओ प्रयास कर्ठैं । उ कलैं सुनि टे… मैं हुँकार मुह हेर्ति प्रसनके जबाफ घुमैनु । जब मै एक शब्द बोल्नुते उ बरे घनके महि हेरे लग्लाँ । लागल हुँहि अट्रा मजासे बोल्ली, हुँकार मुहेम खुशिक संकेट देखा पर्लिन । सोचल हुँहिन यि बौरहि हुइ, काहेकि मै देखैना मे असहे रहुँ । कत्रा जहनके मुहेमसे ते मै अपन कानेले सुन्नु इ बौरहि हो कहिके ।
इ बाटेले मोर मन दुखे, सोचु इनहे का पटा मोर जिन्गिक कहानि । ओइन का पटा मोर मनक पिर, अस्टे सोचके चिमचाम रहिजाउ आँखिमसे पानिक बुँडा गिरे, एक घचिक टे छातिम बरेभारी पठ्रा धारल हस लागे । फेनसे बिटल पल टौगर होजाए, उहे ठाउमे बटु जस्टे लागे मने मै बहुट डुर निकर सेकल रहु । मोर लाग इ संसार नै हो जस्ते लागे लागल, मोर लाग ते चारुओर अंधरिया छागैल रहे । ना केकरो बोली मन परे ना मनैन, नफरत होसेकल रहे महि इ दुनिया से । मने एक बाट याद हमेसा आए अगर दुनिया साथ छोरडि कलेसे भगवान हमेसा साथ रथैं । मै भगवानमे भरोसा करके जिअल रहुँ । मोर बोली फेन हेरासेकल रहे ।
जब उनैया महि बोलकर्नै ते मोर मुहेमसे ठोर-ठोर बोली निकरल । कारन मोर टोंता सुगिल रहे । पानी पियासक मारे मुह चपचप होगैलरहे । मह बोल्नास मन टे नै लग्तहे मने उ मनैयक बोली महि बोल्ना बाध्य बनादेलेरहे । उ मनैयक आसम मनक बाट सुनैति बिटल दिनिक बयान करे लग्नु ।
पहिलचो असिके अपन बाट सुनाइ टहुँ । मै मनैयक मुह हेरे नै सेक्नु, टरे से उप्पर मुन्टि नै उठल । जस्टक बाट निकरे ओसटक आँखिमसे आँस गिरे । उ मनैया मोर ठर ठेगाना सम्मा पुछे लग्लै । मै बटैटि गैनु, ना मोर घर रहे ना डुवार, ना मोर गन्तब्य सम पुग्ना डग्गर रहे, ना सफरके अन्त्य । ना मोर मुहारमे खुशिक मुस्कान रहे, ना दुखके अन्त्य । मोर मान-सम्माके ते दुरके बाट रहे, नाउ सुन्के घिंन लागिन । मै अपान आँसक एक-एक बुंडामे रहल पिरा कहानी बटैटि गैनु । जस्तक सुनाउँ ओस्टके मन फातेहस करे ।
मोर बाट सुनके हुँकार आँखिफेन आँस भरगैल रहिन । मोर मुहेमसे बाट निक्रति रहथ, मै मकैक भुजा फुटेहस बोल्टि रथु ।
मै अप्ने आपसे ढोखा खाइल बटुँ । मै अप्ने आपहे लुटैनु । मै एक जहन भरोसा कर्नु । अप्ने आपहे अर्पण कर्नु । मने उ स्वार्ठी मोर जिन्गिसे खेलल ।
उ मोर जिन्गिहे टहस नहस पार डेहल । मै जिन्गिमे भारि लक्ष्य बोक्ले रहुँ । मने मोर सारा कुछ खटम करडेहल ।
मै भारि लक्ष्य बोक्के नेंगटुँ । अपन डाइबाबाके नामी छाइ बनके डेखैम, गाउँ ठाउँ ओ डेसके नाउँ उठैम । जिन्गिमे कुछ करके डेखैना मोर लक्ष्य रहे । पह्राइमे खेलकुडमे बहुट रुचि रहे मोर । साइकिलके यात्रामे स्कुल जैना होए ।
हर खेलकुडमे भाग लिउँ । पह्राइमे खेल कुडमे सबसे आघे रहुँ । सबजे प्रशंसा करिंट । बहुटजे संघरियाके सोरि जोरलैं । कट्राजे जिवन संघरियाके लाग प्रस्टाव ढरलैं । मने मै अपन लक्ष्य पुरा नैहुइटसम संघरिया बाहेक कौनो उत्तर नैडेनु ।
प्रेम मोर बरे मिल्ना संघरिया रहिंट । मोर हर काममे साठ डेना । बहुटचो प्रेम महिसे जीवन संघरियाके प्रस्टाव ढर्लैं मने मै केवल संघरियाके नाटासे हेरुँ ओ जीवन जोरियाके लाग मनाहि कर्टि गैनु । मने ढिरढिरे प्रेमसे मैयाँ लटपटैटि गैल, अकेलि रहलमे महि प्रेमके एक एक बाट आए । महि लागे प्रेम बाहेक के हेर्लेबा महि । प्रेमके साठ सहयोग हरडम मिल्टि गैल । प्रेम बिना जिन्गि अढुरा लागे । सुनसान लागे, नेग्लक घुमलक, बट्ओइलक बानी अक्केलि रहे नैसेक्जाए । बहुट आइ महि जिन्गिमे साठ डेम कहुइया मने महि ओइन पर भरोसा नै लागे ।
बहुट जे मोर पर व्यक्तिगत रिस ढार्के मोर बडनाम कर्ना प्रयास कर्लैं । महिसे प्रेमके नाटक कर्के फसैना प्रयास कर्लैं, मने मै प्रेमहे मै अपन मन डेसेक्ले रहुँ । प्रेमके एक-एक शब्ड मोर कानेम गुन्जे ओ मन छुजाए । प्रेम कना करिट, कुमारी यि ज्यान टोहाँर मैयाँमे कुरबान करडेम । चाहे मै टोहाँर हुइ नापाउँ, जट्टिसे कुमारी यि जिन्गि भर टोहाँर गुलाम बनडेम चाहे टोहाँर हुइ नापाउँ । जिन्गि भर टोहाँर सेवा कैके बिटाडेम । महि अपन डिलमे ठाउँ नैडेबो तहुन फेन । एकपल महि समझ डेलेसे पुगजाइ ।
प्रेमके एक-एक बाट मोर मन छुजाए । पटा नैपैनु कब कब अपन मन डेसेकले रहुँ । यी सब बाट प्रेमसे छुपैले रहुँ कि मे प्रेमहे चाहे लागल रहुँ ।
प्रेम डिवसके उ डिन प्रेम जोरी अपन मैयाँ एक डोसरसे साँटिक साँटा कर्ठैं । उ डिन हम्रे फेन भेट कर्ना चहली । उहे बेला मै अपन चोखा मैयाँ अपन जिन्गि प्रेमहे सौंपे पुग्नु । बहुट खुसीक् डिन रहे । हमार लाग यि डुनियाँ बहुट सुन्डर बनगैल रहे । हम्रे एक डोसरसे बहुट खुसी रहि । काम काज पह्राइ चल्टी रहे । जिन्गि भर साठ नैछोर्ना बाचा रहे । प्रेमहे मै अपने मनै सम्झले रहुँ ।
मने एक रोजके बाट हो, मोर जिन्गि एक्फाले करोट लेहे पुगल । नै सोछछल बाट, एक रोज मोर डुर्घटना हुइल । कपारिम हाँठ गोरम चोट लाग्गे अपहिज होगैनु । जेकर कारण मोर अक्किलमे असर पुगल, मोर हाँठ गोरम ओ एक ढर कामे नै करेलागल । महि कुछ पटा नैहो एकफाले गारीमे लर्नु । अट्रे किल पटा बा । जब अस्पटालमे मोर आवाज खुलल । मै बोलुँ का बोल्नु कुछ पटा नैहो, मजै से बोलेहस लागे । किहिसे कसिक बाट करुँ कुछ पटा नैहो । सबजे सोंचे लग्लैं यि पागल होगैल हुन । मोर कुछ होस नैरहगैल रहे । उहे बेला प्रेमहे काका कनु कुछ पटा नैहो । रुपया के टे का बाट करु जे महि चाहन करिठ ओहे मनैनके शब्द तक लापटा होगैलिन । महि उठैना ते का महि छुना मनै तक नै जुरे लग्लैं । महि एक बाट याद अइलस, शुखमै हजारौं अइठैं साथडेहेम कहुइया, दुखमे सिरिफ एक जो रथैं दुखिक पुकार सुनुइया, जे शब्द हरेक दुखिक मुहेमसे निकरठ भगवान हाँ उहे भगवान के आसमे मै बचल रहुँ । कठैं जेकर कोइनै रहठ ओकर भगवान रठैं कहिके ।
महिना दिन बाड ठोरठोर होस आइ लागल । टब प्रेमके याड आइल ओ प्रेमहे खोजे लग्नु । मने उ महिसे बहुट डुर होगैल रहिंट । जोन हमार नाटा रहे उ टुट् सेकल रहे ।
प्रेमसे बिटाइल पल, उ मैयाँ महि टरपाइ लागल, प्रेमसे भेंट कर्ना चहनु मने उ महि जीवन संघरियाके नाटासे नाहि केवल संघरियाके नाटासे भेट कर्ना चहलैं । प्रेम जिन्गिमे कोइ औरे जीवन संघरिया आगैल रहिन । एकठो सुग्घुर सबकुछ करे सेक्ना, शरिरमे कौनो खोट नै रहल ।
मै टे आप केकरो अप्नैना मेरिक नै रहगैल रहुँ । मैं ओहे बेला इ दुनिया समाजहे चिन्हे पुग्नु । कत्रा स्वर्थिबा इ दुनिया इ समाज । केवल अपन मटलबके लाग एक दोसरहे बेल्सना काम करठ । ओहे रोजसे मै इ दुनिया के तमासा हेर्टु कि मनैनहे हेर्ना मनैनके लजर कटना फरक फरक बा । अपाङ्गहे हेर्ना फरक, गरिबहे हेर्ना फरक, धनिहे हेर्ना फरक, दुखि बिमारिन हेर्ना फरक ।
अपन कना कोइ नै रहगिल रहिंठ । मोर सारा मन टुट्गैल । रोइनु चिल्लैनु । अपन जिन्गिहे ढिक्कर्नु । अपन बिटल पलहे समझके रोइनु ।
असिन लागे महि जिन्गि असिन ढोखा डेहल कि भाग्य अपन बुझे नैसेक्नु । समय असिक बडलगैल कि कुछ सोंचे नैसेक्नु । मोर जिन्गि सारा उजरगिल । मोर गल्टी कहुँ कि भाग्य या प्रेमके गल्टी कहुँ । मैयाँ मोर जिन्गिसे छल करल । मै अपन सारा डिलसे प्रेमहे अपन मान सेकले रहुँ । जिन्गि भर साठ नैछुट्ना बाचा रहे । मने पल भरमे जिन्गि बडलगैल ।
पेटमे मैयाँके चिन्हाँ हुर्कटि गैल । मै निर्डोस बच्चाहे सजाइ देहे नैचहनु, सुन्दर संसार डेखैना चहनु । मै हमार मैयक पहुराहे जलम डेना निर्णय कर्नु । डाइबाबाके घरेम रहके पेटके बच्चाहे हुर्कैनु, जन्म डेनु । बच्चा सुन्डर रहे । प्रेमके लाग छावा जन्माडेनु । बच्चाहे अपन छाटीक् डूढ पिवाके ममटाके पहिल मैयाँ डेनु । मै अपन जिन्गिके यात्राहे सम्झनु मोर आघेपाछे कोइ नैरहे । कहाँ सम लैहर बैठना , पराइ घर जैना जात डाइ बाबनके बेजत कहाँ सम सहुँ । मोर कारक लैहरिक बेजत । ओहे कारन मै अपन जिन्गिक दुख अपनहि उठैम कहिके अपन परगा सारे पुग्नु । महि
हसिन लागल कि मै समाजको बोझ हुइटु, अप्ने आपहे कौन डुनियाँमे लैजाउँ । कहाँ जाके जिउँ कैसिक रहुँ यि स्वार्ठी समाजमे कैह्के राट आँसके संग बिटजाए । प्रेमके डिलमे मोर लग ठाउँ नैरहिन । कारन हुँकार एकठो जीवन संघरिया रहिन । ओहे कारन मोर कुछ डग्गर नै रहगिल रहे । प्रेमके साठ खोजु कलेसे उहाँ मोर कौनो अढिकार नैरहे ।
उहे मारे मै एकथो डग्गर रोजके निकर गैनु करम ओ खैम ।
जिन्गिक खोजमे जहाँ पुगाइ जिन्गिक् डग्गर । अगर मिलजाइ कौनो घर ओ केक्रो साहारा उहि अपन जिन्गिक बसेरा बनैम कैह्के सोंच बनैनु ओ अपन डाइबाबनके घरक डुवार मसे अपन पैला निकर्नु । कोनम बच्चा लेके अपन छाटिम चप्टाके आँखिमसे आँस नैरुकटहे अपन मुटुक् टुक्राहे अपन छाटिम लगाके ।
डाइबाबा के हो कुछ पटा नैरहल बच्चाहे लेके सडाके लाग डुर जाइटहुँ । निर्डोस अन्जान बच्चाहे लेके उ राट प्रेमके घरक डुवारके एकठो चिठ्ठी लिख्के उहाँसे निकर गैनु । आँखीक पल्कामसे टपटप आँस गिरटहे ।
कोइ नै बुझटहे मोर मनक पिर । नाटे कोइ पुटहे मोर घे डुवार । केवल हाँसटहिट सब जे । अपन मनक लागल बाट करिट । कोइ कस्टोक कहे टे कोइ कस्टोक, । मने मोर जिन्गिक अस्ली कहानि कोइ नै बुझल । कथै बन गजट सब डेख्ठैं मन जरट के डेखट ।
इन्दर अपन हाँट नफाको मोर बहति रहल आँस पोच्छति कलैं । बस होगैगिल आगिल आप, मै सब बुझगैनु तुहार जिन्गिक कहानि । ना बहाउ आप आँस, ना फताउ आपन मन, हरेस ना खाउ आप मै डेम तुहिन साथ । मै डेम तुहिन अपन डिलमे बास । जहाँसम चलि साँस कटि महि उक्वार लेके कलै कुमारी तुँ राजी बटो कलेसे मोर घरक डुवार तुहार लाग खुल्ला बा । मोर डिलमे बसेरा लेना बहुट ठाउँबा ।
मै एकठो ढंङ्गाके खोजिम रहुँ मने भगवान लिगिलै । टुटल झोंपरिक खोजिम रहुँ मने महल मिलगैल । डिलके कोनुवा खोजतहुँ मने रासा ह्रिदय मिलगैल रहे । इन्दरके बाटसे जिन्गि सिट्टर लागल, अंधरिया परल जिन्गि ओजरार लागर । सुखाइल फँटवा हरिएर हुइहस लागल । मुरझाइल फुलरिया टौगर होगैल । उहे फुलरियम एकथो भौंरा फुलाहे लोह्रे लगाल रहिट । मैं लजैति कमार तरे करैनु ओ खुशिक आँस गरे लागल ।
फेनसे इन्दर कलै आप कसिन आँस हो । मै कनु इन्दर कौन मुहेले तुहिन धन्यवाद! दिउँ । तुँ मै जसिन मनैन स्विकार कर्लो । इन्दर मोर ओठमे आपन हाँथ गलैति उठैटि कलै चोलो आप । ओरागैल ।
"ओरौनि में, इ कथा ओ पात्रनके नाउ काल्पनिक हो । केक्रो जिन्गिम मेलखाइ कलेसे संयोग गिल सम्झबि । ओ सल्हा सुझ्ब जरूर डेबि । अपनेनके सल्हा सुझाबसे महि सिख्ना ओ लिख्ना मोका मिलि । धन्यवाद!
एक टिप्पणी भेजें
0टिप्पणियाँ